De laatste etappes.

Vandaag is het zondag onze laatste vakantiedag en zit ik weer thuis aan de keukentafel. De laatste etappes vanaf Boulogne is er weinig spannends gebeurd. Er valt misschien niet zoveel te melden maar het verhaal is natuurlijk niet compleet als ik dat oversla. Dus hier mijn laatste relaas.

Omdat de wind naar het noorden zou draaien wilden we rap terug naar Zeeland, we hadden geen trek om langs de hele Belgische kust aan de wind naar huis te varen. Wij dus in Boulogne nog wat boodschappen gedaan en daarna weer zee gekozen. Aanvankelijk stond er weinig wind, dat wisten we. We lagen in onze blote bast lekker in de zon terwijl de boot met een slakkengang naar Cape Griz Nez dobberde en de eerste mylen van de in totaal 92 wegtikten. Gelukkig kwam de beloofde wind er en liepen we in no time met een mooie vaart richting onze geplande eindbestemming, Cadzand. Bij Calais werd het op het moment dat we het laatste stuk krijtrotsen verruilde voor de lage duinenkust, nacht. In mijn shift van drie uur gleden we daarna langs het Duinkerken-havengebied. Ik had alle tijd om dat eens goed me in op te nemen. Wat een kabaal en wat een grotere vlammen. Eerst dacht ik dat de boel in de fik stond, later blek het een afvakkelinstallatie. Ik weet niet wat daar de lucht in gaat, ik geloof dat ik dat zo wil houden. Afijn, toen bleek dat we Cadzand al rond het middaguur zouden binnenlopen kozen we er voor om de Westerschelde over te steken en Vlissingen aan te lopen.

Na zo’n nachtje op zee is het altijd lekker om even een middagtukje te doen. Dus eerst uiltje geknapt en daarna naar het plekje gegaan dat iedereen wel kent bij je Michiel de Ruyterhaven. Je ziet daar de loodsboten aan komen stuiven, dat blijft toch altijd een machtig mooi gezicht. Groot contrast met het zonnebaden van gister, het goot nu van de regen. Wij dus snel naar binnen en meerdere keren geproost op onze terugkeer in Nederlandse wateren. We hebben het toch maar mooi gedaan!

Donderdag zijn we over de ons bekende binnenwateren door Zeeland terug naar huis gescharreld. We hebben de laatste nacht aan een mooringboei bij Sint-Annaland gelegen. Altijd leuk om zo in de middle of nowhere gewoon te “zijn”. Heerlijk, en wat een verschil is er tussen de soms pittige zeegang en het kabbelende water van de Zeeuwse stromen. 

Over het Volkerak en het Haringvliet liepen we de thuishaven aan. Het voelde alsof we als beloning voor onze inspanningen op het Haringvliet werden getrakteerd op een stevige bries, we konden zo heerlijk zeilend hoog de wind op volle rompsnelheid op huis aanstormen. Dat was een fijn slot. En toen lagen we 1915 uur voor de sluizen in het Kanaal door Voorne, 600 zeemyl verder zijn we terug waar we vandaan kwamen. Niks opgeschoten maar wel veel indrukken rijker, en wat lessen wijzer.

Beste lezers Bedank voor jullie belangstelling.