De laatste ruk.

Op het moment van schrijven lig ik met de boot in IJmuiden en zojuist heb ik het nieuwe, en ditmaal laatste waypoint, ingevoerd onder de naam “ligplaats”. Het is dan zover nog één keer losmaken en vertrekken.

Maar even terug naar het einde van mijn vorige verhaal. Ik heb toen nog een klein hupje gemaakt van Kåseberga naar Ystad. Ystad is een grote haven waar veel zeilers liggen te loeren op een gunstig weervenster om te vertrekken. Meestal net als ik richting Denemarken, of wat zuidelijker, Duitsland. Dus toen ik ‘s ochtends om 06:00 uur de haven uitvoer en zag dat niemand mij volgde en ook niemand voor me voer begon ik te twijfelen aan mijn besluit. Eén grote lege zee lag voor me en niets of niemand te bekennen. Inderdaad had ik ook gezien dat het zou gaan waaien, flink zou gaan waaien. “Maar het moest toch kunnen”: dacht ik. Toen ik na een paar uur onder de kust vandaan kwam bouwden de golven zich meer en meer op. Ik begon een beetje spijt te krijgen. De koers was hoog aan de wind, de boot stampte als een malle. Goeie nieuws was dat we lekker vooruit kwamen en dat de boot met twee riffen in het grootzeil en een deels weggerold voorzeil geweldig mooi door de golven ploegden. Ik hield het minder goed vol. Op zo’n stampende boot worden zelfs de kleinste zaken en eenvoudigste handelingen een klus waar je tegenop ziet. Zeer vermoeiend.

Uiteindelijk kom je waar de wind je brengt, voor mij was dat het Duitse Warnemünde, dat ligt vlakbij Rostock. Ik liep daar op de kop af 24 uur na vertrek uit Ystad en met 114 myl op de teller binnen. Wat een reis! In deze haven heb ik de boot achtergelaten, trein gepakt en naar huis.

Het was heerlijk om thuis te zijn, vrouw, vrienden en familie weer om je heen. Deze reis en het vele alleen zijn heeft me wel geleerd dat ik niet zonder ze kan. Uiteindelijk ben ik 4 weken thuis geweest. Zaterdag 3 september pakte ik de draad weer op. En hoe!! Er stond een ideale stevige oosten wind, 20 tot 25 knp wind was niets bijzonders. Waar je aan de wind met 10 knp wind al lekker vooruit komt heb je pal voor de wind meer nodig. Althans op onze boot, tenzij je natuurlijk een spinnaker of iets dergelijks zet. Ik was in no time in Kiel. Ook het Kielerkanaal was zo gepiept. In de sluis bij Brünsbuttel waar dat kanaal eindigt en je de Elbe opgaat heb ik twee op het oog oude doorgewinterde Elbe zeilers gevraagd of ik naar Cuxhaven zou kunnen komen. Ik wist het niet, het was laag water dus liep de onder zeilers welbekende gemene vloed naar binnen. Aan de andere kant; er stond een goeie bak wind en dan moet er toch over de vloedstroom heen gezeild kunnen worden. Ik deed navraag ; ze zeiden dat het niet kon, ik moest er maar vanaf zien, of een paar uurtjes wachten tot de stroom uitdoofde. Ik dacht: “krijg de klere maar, ik doe het toch”. En het ging wel. Van de 5,5 myl die je door het water loopt blijven er maar 3 over waarmee je naar je doel verplaatst. Snelheid over de grond heet dat. Dus ja die 14 myl naar Cuxhaven waren nog een hele reis maar het ging dus wel😜

Ik kwam niet laat maar wel al bij duisternis in de jachthaven van Cuxhaven aan. En dan kruipen de zenuwen weer in mijn lijf. Want Ik moet de boot zien in te parkeerden maar 1) tig knopen wind gieren door de verstaging 2) daarbij heb ik een lange kiel dat is fijn voor het zeilgedrag op zee maar een drama voor pielen in de kleine ruimte 3) geen boegschroef 4) mijn maat zit thuis voor de buis. Ga er maar aan staan. Goddank kroop er een vriendelijke vriend uit zijn kajuit en hielp me afmeren, zijn vrouw in pyjama was trouwens ook de beroerdste niet.

Eenmaal in Cuxhaven wacht de Duitse bocht, die is berucht vanwege de getijdenwerkingen, het drukke scheepvaartverkeer, uitwaterende rivieren en je moet een bocht maken. Die bocht betekent dus dat je reisdoel soms niet helemaal bezeild is. De meesten gaan naar Norderney, ik dus ook. Het ging als een speer, inmiddels was ik ook zeer bedreven geworden in het trimmen van de zeilen bij deze harde wind op voordewindse koersen. Minder dan 20 Knp wind stond er geen moment (dat is 5 Bft). Gedurende een half uurtje heb ik zelfs meer dan 30 Knp wind op mijn kont gehad met 35 Knp als uitschieter. Ik zei al: “het ging als een speer” en dus liet ik Norderney letterlijk links liggen. Ik wilde van de goede omstandigheden gebruik blijven maken en besloot geen haven op te zoeken en de nacht door te gaan.

En toen was het op. Zomaar midden in de nacht. Geen wind meer. Ik zat een myl of 5 boven Rottumerplaat. Toen ik rondom mij in een boog van 270 graden overal bliksem zag en de kustwacht met een stormwaarschuwing kwam ben ik op de motor naar een vlakbij gelegen ondiepte gevaren en heb daar in 8 meter water het ankertje laten vallen en afgewacht wat komen zou. Van 03:00 tot 06:00 uur heb ik daar gelegen. Er kwam op enig moment een enorme bui over, regenen dat het deed⛈⛈ Niet normaal. Het ging gepaard met enorme windvlagen. Al zag ik mijn windmeter ook weer niet extreem uitslaan. Even ter info, stormwaarschuwingen worden afgegeven vanaf windkracht 6, dat staat gelijk aan 22 knopen wind. 

Toen het licht werd kwam er ook weer een beetje wind, met de klemtoon op een beetje. Met een slakkengangetje ben ik om Schiermonnikoog gevaren de geul in naar Lauwersoog. Omdat de wind ongunstig zou blijven besloot ik toen binnendoor verder te gaan. Dat was leuk zeg. Na twee dagen en een nacht op zee naar het kleine beschutte Friese binnenwater wat een contrast. Ik bracht de nacht door bij de brug in Engwierum en ik vond het fijn om weer in Nederland te zijn.

Via Leeuwarden, Harlingen en Makkum vond ik mijn weg naar Amsterdam. Leuk om daar familie op te zoeken en leuk dat Esther in de auto sprong en me opzocht. We hebben genoten van het heerlijke weer en vanaf terrasjes het volk gadegeslagen. Amsterdam, wat een bijzondere stad is dat toch.

Dit relaas is niet compleet wanneer ik achter houd dat ik schade heb gevaren. Ik baal als een stekker 🔌 dat ik in de haven van Amsterdam een enorme paal over het hoofd zag. Boem, scepterpot en twee stagspanners krom. Dit kost me wat tijd en geld maar de pijn zit vooral in de grote deuk in mijn ego. Het ging zo lang zo goed en ben ik steeds ongeschonden uit hachelijke situaties gekomen en wanneer het helemaal niet hoeft dan dit 😤

Vandaag dus een klein stukje gedaan van Amsterdam naar IJmuiden. Morgen naar huis, nog 55 myl. Uit en thuis staan er dan 4.000 Km op de teller. Het is mooi geweest, in beide betekenissen!

Bedankt voor jullie belangstelling.