Naar huis.

En daar ging Esther dan, met het vliegtuig terug naar huis. Afscheid nemen is al niet leuk maar om dan van Stockholm met het OV in je eentje weer terug naar de boot te gaan is he-le-maal niet leuk.

De dag nadat Esther vertrok heb ik de steven zuid gedraaid en begon mijn thuisreis. Het plan was zo ver mogelijk richting Kiel te zeilen. Daar de boot voor een paar weken parkeren en dan naar huis om aan een aantal leuke familie-momenten deel te nemen. Waaronder de bruiloft van Jack en Danique.

In de reisgids wordt het advies gegeven om 1/3e van je tijd te gebruiken voor de heenreis, in noordelijke richting, om vervolgens de rest van de tijd voor de terugreis te gebruiken. Nou dat is niet voor niets, zo makkelijk als de heenweg ging zo lastig is het om weer weg te komen. Ik zal de schrijver vragen om daar een verhouding 1/4e en 3/4e van te maken.

Ik heb dagen gehad met harde tegenwind, dan is het opkruisen en hard werken om een paar myl in de goede richting verder te komen. De boot ligt dan de hele dag op één oor en dat maakt het leven aan boord lastig. Een bezoek aan het toilet is een heel gedoe en als je even iets vergeet vast te houden vliegt het door de lucht. Dat geldt ook voor de hagelslag, de boter en de fluitketel. Ik ben er niet dol op, de boot heet Easy Going en dat is niet voor niets.

Aan de andere kant is te weinig wind ook weer geen lolletje. Tussen de Scheren kom ik dan met het lichtweerzeil nog aardig vooruit. Er loopt daar geen zeegang (deining) waardoor de boot niet rolt en daardoor blijft ondanks het kleine beetje wind het zeil gevuld en bol staan. En dat wil je! Dezelfde wind op zee is een no go. Het zeil verliest dan bij iedere rol zijn vorm en valt in, drama! Jullie begrijpen dat ik ook vaak aan het ploeteren ben geweest.

Inmiddels liggen de Scheren achter me, daar ben ik blij mee. Omdat tot ver uit de kust rotsen net onder het water kunnen liggen moet je echt heel goed opletten bij het navigeren. Je herkent ze doordat op die plekken de golven breken, daar is het golvenpatroon verstoord. Daarnaast zijn er de duizenden rots-eilandjes soms niet groter dan de achtertuin van een rijtjeshuis. Als je daar op kleunt zijn de rapen gaar. Even naar binnen om een bakkie te zetten heb ik om die reden weleens niet aangedurfd.

Gisteren ben ik de Hanöbocht, geen grap, overgestoken. Dat was een goeie klap van meer dan 100km. Helaas hield de wind er met nog drie uur te gaan mee op. Komt eindelijk de kust als een grauw dun streepje aan de horizon in beeld en dan lig je stil. Ik ben geen voorstander van motor-varen dus ik modder dan vaak nog een uurtje aan totdat ik alles heb geprobeerd om nog wat vaart in de boot te krijgen. Pas dan kom ik er ook niet meer onderuit en gaat de motor erbij. Dit betekende wel dat ik pas tegen twaalf uur in de haven kon vastmaakten

Voor morgen heb ik drie opties. Naar Duitsland, Denemarken of nog een hupje maken langs de Zweedse kust. De windvoorspellingen morgenochtend zijn natuurlijk bepalend. Ik ben ongeduldig en wil zo graag nog een grote klapper maken, liefst naar Duitsland. Domweg omdat het vanaf een stad in Duitsland eenvoudiger is met het OV thuis te komen dan wanneer je eerst van een Deens eiland af moet.

Nu nog een dag of vier varen en dan zit het er voorlopig even op. Ergens begin september pak ik de draad weer op, dan start het tweede deel van de terugreis. Maar straks dus eerst lekker naar huis. Ik kijk er enorm naar uit iedereen na negen weken weer te zien. Ik kan niet wachten!!!