Kaartstudie

Op het Duitse Waddeneiland Norderney fietste ik een natuurgebied in met de meest bijzondere beesten en planten, aldus de touristeninfo op het bord. Er stond ook dat het Waddengebied zich over 450 km uitstrekt van Den Helder tot Esbjerg. Dat was eerder nooit tot me doorgedrongen, sterker nog ik had er überhaupt niet over nagedacht.

Dat had ik wel moeten doen want kusthoppen langst de Waddenzee is een hachelijke zaak. Waarom? Omdat de haventjes allemaal aan het wad liggen moet je van zee een heel eind door een geul om er te komen. Voor Terschelling is dat het Stortemelk, vanaf de uiterton neem je dan een afslag en ga je vervolgens 20 km van je route af. Dat is één maar de andere dag terug is twee. Niet leuk. Folkert stapte in Lauwersoog af en daar geldt precies hetzelfde voor.

Er zijn een paar Duitse Waddeneilanden waar dit niet zo extreem is maar om er te komen moet je dan rond het moment van hoog water over een drempel. Jaren terug heb ik dat met Peter al eens geprobeerd en toen zaten we in no time met de kiel in de blubber. Dus mij zie je daar niet meer.

Afijn zo kwam ik dus tot het besluit om dan maar gelijk naar Esbjerg over te steken. Wegwezen hier! Eerlijk is eerlijk ik vond het wel eng om in mijn uppie de zee op te zeilen, het land achter de kim te zien verdwijnen en door de nacht heen te varen, het is immers wel 210 km.

Ik vertrok zondagmorgen iets na achten. Folkert achterlatend in het grote niks want op dat tijdstip op de zondag gebeurt daar he-le-maal niets. De stilte wordt verstoord door de bus van 09:15 uur, Folkert zijn ticket out.

Ik verwachtte met een 30 uur zeilen aan de overkant te zijn. Het zat niet mee, ik deed er 35 uur over. ‘S avonds ging de wind liggen ik heb toen twee uurtjes gemotord, aansluitend heb ik de boot nog twee uurtjes laten dobberen op het tij dat me de goede kant op wegzette. Al met al geen plezierige omstandigheid, er staat altijd deining en zonder zeil rolt de boot van links naar rechts.

Toen er wat wind kwam ben ik weer gaan zeilen maar het werd niet veel, nu gaan zeilboten nooit hard maar ik ging nu wel écht heel langzaam. Op een goed moment midden in de nacht met nog 100 km te gaan bedacht ik me dat ik met het tempo van iemand die winkelend langs etalages slentert op mijn bestemming af ging. Wat doe je dan, want van dat stil zitten wordt je ook maar gek. Ik nam een appel, uit pure verveling. Heb je toch even wat te doen.

Van de maan heb ik genoten, die was zo groot. Vol verwondering bedacht ik me dat daar mensen hebben gelopen, dat blijft toch heel mooi. Wat een prestatie. 

Begin van de middag kwam er dan eindelijk meer wind, mijn vrees een tweede nacht in te gaan verdween daarmee. Esbjerg is geen mooie stad, naar mijn persoonlijke mening natuurlijk. Toch blijf ik hier even hangen. Er is een kilte festival, dat zag ik al toen ik binnenliep. Honderden vliegers, groot en klein en in de vreemdste vormen. Desgevraagd vertelde iemand mij dat de grootste aan vrachtwagens worden vastgebonden. Ik ga morgen maar eens poolshoogte nemen. Misschien mag ik er wel eentje vasthouden…