Alleen is maar alleen.

Inmiddels lig ik in Kopenhagen en is Esther aan boord gestapt. Eindelijk, ik heb er naar uitgekeken want in mijn up vind ik het toch wel saai. Wat ik ook saai vond was het kitefestival in Esbjerg. Hoe gaat dat in zijn werk. Je rijdt met je auto het enorme strand op, parkeert, je laat je vlieger de lucht in en dan ga je op een klapstoeltje achter je auto uit de wind zitten…en dan maar kijken naar je vlieger. Het lijkt me dat hengelaars die hun liefhebberij te druk, stressvol en hectisch vinden switchen naar de kite- hobby. Wat een dooie boel was dat.

Toen ik terug op de boot kwam en de windvoorspellingen nog eens doornam werd me duidelijk dat de gunstige wind om naar het noorden te varen niet lang meer zou aanhouden. Dat was een verrassing! Dus ik als de sodemieter los gemaakt en koers gezet naar Tyboron, de aanloophaven naar het Lymfjord. Maar eerst moet je door de 5 myl lange geul pal west varen naar open zee. En ondanks dat ik de wind op mijn neus had ging ik opkruisend op de fok als een speer. Dit met dank aan de enorme ebstroom in de geul. Echter wind tegen tij geeft steile golven en dat heb ik geweten. Ik zal niet zeggen dat ik doodsangsten uitstond maar in overwoog om te keren, dit was niet leuk. Eén golf kwam over de buiskap en landde in de kuip. “Wat doe ik hier” ging door mijn hoofd.

Eenmaal op zee kon ik afvallen en keerde de rust terug in de boot en in mijn hoofd. Na 20 uur varen kwam ik in Thyboron aan. Ik was blij dat ik de zee achter me kon laten en verheugde op de passage van het Lymfjord, even geen zware zeegang meer en overal aanlegplaatsen en daarmee keuzes om je dag te beëindigen als je het zat bent.

In Thyboron het maritiem oorlogsmuseum bezocht. Dit is vooral gewijd aan de zeeslag bij Jutland. 31 mei 1916 ging de Engelse marine met haar grootste oorlogsschepen op de vuist met de Duitsers. Tot in Friesland hebben ze de kanonnen horen donderen, overigens was maar ca. 2% van de schoten raak. Bepaald geen precisiebommardement.

Ik heb heerlijk door het Lymfjord gevaren, ze noemen het een fjord maar de oevers zijn laag. Dus stel je daar niet teveel van voor. De nacht bracht ik door in een baai aan een mooring. Goedkoop en safe. Van comfort was helaas geen sprake. Door de harde wind stond er veel spanning op mijn landvast waardoor die langs het ankerbeslag schavielde. Dan wordt zo’n lijn een snaar en de boot de kast van een gitaar. Binnen wordt je he-le-maal gek. Dus daar zat ik weer ‘s nacht om één uur op de punt van mijn boot, tenue onderbroek, zeiljas en hoofdlamp. Met kunst en vliegwerk een oplossing gevonden en weer rap terug mijn warme mand in. Eindelijk rust

Ik heb nog een nachtje in Aalborg gelegen vanwaar ik via het eiland Anholt naar Gilleleje ben gezeild. Ik had gezien dat de wind nog maar even in de goede hoek bleef dus kon ik me niet permitteren om in Aalborg al te lang te passagieren. Dit tot mijn spijt want want het leek me een mooie stad. Ik kwam rond middernacht op Anholt, het was inmiddels donker en er stond een harde wind. Afmeren onder die omstandigheden in een vreemde haven is niet leuk. Ik had weer de zenuwen, temeer omdat ze geen kikkers hebben waar je vanaf de boot een lijn omheen kan gooien, nee je moet je lijn door een oog halen! Lekker makkelijk😩. NOT!! Gelukkig was er nog iemand wakker en bereid me een handje te helpen.

Ik wist dat ik verwaaid zou komen te liggen maar dan alsjeblieft niet hier op dit eiland, er was niets te beleven. Het is zoiets als Tiengemeten maar dan saaier. Dus ik rap op het laatste restje goede wind naar Gilleleje gezeild, de eerlijkheid gebied me te zeggen dat de motor toen ook een paar uur heeft gedraaid.

Nu kon ik echt niet meer verder. Maar hier was van alles te doen. Ik kon een fiets huren, de trein of bus pakken. Winkels, horeca alles was er. Ik heb mezelf dus een paar dagen rust gegund. In Helsingor heb ik een enorm kasteel bezocht wat onder andere naam en faam heeft omdat Shakespeare zijn Hamlet zich daar afspeelt. En laat nu toevallig ook het EK halve triatlon zijn.

Jl. dinsdag kwam ik dan na 721 zeemyl aan in mijn haven in Kopenhagen. Eindelijk want zoals ik al aanhaalde ben ik het alleen zijn meer dan zat. Gisteren is Esther aan boord gestapt en straks zetten we koers naar Zweden.

Ik probeer nog wat foto’s vinden om bovenstaande te illustreren.