De 2e etappe.

Na veel wikken en wegen van wind- en getijdegegevens hadden we dan besloten om ‘s nachts om 0200 uur naar Le Havre te vertrekken. Nou daar zijn we dus bij lange na nooit aangekomen. Het begon al in de haven van vertrek, toen we ‘ s middags in de kuip aan de koffie zaten voelden we wind in onze haren. “Zonde zeg” dat we daar geen gebruik van maken. Esther opperde dat we onze middagplannen konden skippen om dan maar gelijk te vertrekken. Dus 12 uur eerder dan gepland met dus ook gunstige zeestromingen voeren we het zeegat uit. Eerst stond er nog wat weinig wind maar al snel konden we op het lichtweerzeil wat vaart maken en genieten van een zonovergoten relaxte zeilmiddag. Lekker liggen lezen, in de emmer een wasje gedaan, beetje vissen. heerlijk allemaal. Esther toverde ook nog was wraps op tafel dus het klopte weer van alle kanten.

Omdat het met het vallen van de nacht een tijdje wat harder ging waaien leek het verstandig de reacher, zo heet het lichtweerzeil, te verwisselen voor de fok. Dat ging niet soepel, de lijn van de kous slipte uit mijn hand en ik had geen andere keus dan het hele ding in het water te laten donderen om hem daarna aan dek te slepen. Wat een gedoe.

We zeilden lekker de nacht in maar merkten al wel snel dat de wrede stroming hier alles dicteert. Je zeilt lekker maar niet de kant op waar je heen wilt. Toch een relevant detail zou ik zeggen. Ik nam het op een goed moment, 6 uur in de ochtend, van Esther over en toen ze drie uur later weer terug in de kuip kroop kon ik melden 3 myl opgeschoten te zijn. We moesten er toen nog 48!! Ja, dat gaat hem dus echt niet worden.

En zo besloten we dus het onvolprezen Saint-Valery-sur-Caux binnen te lopen. Het was een toevalstreffer dat de getijde-omstandigheden gunstig waren, je kan hier namelijk maar een paar uur per dag naar binnen. De voorhaven valt helemaal droog, en daar moet je langs om bij de sluis naar de haven te komen, om de gedachten te bepalen zal ik zal er een foto van posten. 

We gaan dit dorpje eens verkennen, het schijnt hier heel bijzonder te zijn? Ik moet nog op zoek naar een leesbril want die ligt op de bodem van het Kanaal. “Hoe komt’ie daar vraag je je af”, dat vertel ik nog wel eens! Beetje raar verhaal. Trouwens waarom we bij krijtrotsen eerst aan de Engelse Zuidkust denken is mij een raadsel. De Cote Opale, zoals het hier heet is een grote lange hoge witte muur van hoge krijtrotsen. Ik snap dat niet?

En nu...onze plannen om te landen op de Kanaaleilanden lijken me niet haalbaar, dat wil zeggen als je er in een week heen wilt. De wind is west en daar liggen die eilanden nu juist ook. Es en ik gaan er eens goed voor zitten. Misschien varen we wel naar de Guadeloupe, lijkt me leuk😎